Posle I sv. rata Italija je oružanom silom zauzela veliki deo južnoslovenske narodne teritorije, naime celi primorski pojas od Triglava i ušća Soče do Snežnika i Bakarskog zaliva, i severnu Dalmaciju od Velebita do vrela Cetine, sa svim Kvarnerskim otocima i s najvećim delom Dalmatinskih.
Italija je htela da prisvoji sve te krajeve, ma da je u njima velika većina stanovnika južnoslovenskog roda i jezika.Svoje pravo na ove naše zemlje temeljila je na Londonskom paktu kojim su joj Velika Britanija, Francuska i Rusija obećale taj deo naše teritorije kao cenu za ulazak u rat protiv Nemačke i Austro-Ugarske. Predstavništvo Jugoslavije se na konferenciji borilo protiv toga da se Italiji odobri ta aneksija naših krajeva. Jedini saveznik bila nam Amerika sa Vilsonom, ali usled neprijateljskog držanja senata prema njemu, ta pomoć se izgubila a onda je došlo do popuštanja i sa naše strane.
Epilog – Kraljevina SHS priznala je suverenitet Italije nad čitavom Primorskom Slovenijom, nad većim delom Kranjske, skoro celom Istrom, gradom Zadrom s bližom okolinom, svim Kvarnerskim otocima osim Krka, i Dalmatinskim otocima Lastovom, Sušcem i Paladružom. Ostatak Dalmacije i sitni okrajak Istre ostali su u Jugoslaviji.
Ovim ugovorom naš narod je pretrpeo veliki teritorijalni gubitak kao i to što nije bila ugovorena nikakva zaštita za naš živalj koji je ostao pod Italijom, dok su neznatne italijanske manjine u Dalmaciji dobile povlastice koje su im davale veća prava nego jugoslovenskim građanima!
Moje Ćoše 